Omdat m’n oma gelijk had..

En toen was het zover. De liefde van m’n leven was inmiddels een jaar moslim. Tijd voor mij om mezelf als voorbeeldige moslima te gedragen. De wilde haren moesten maar eens opgeborgen worden. We liepen richting het CS Den Haag en ik besloot het hem te vertellen: “Ik wil hoofddoek gaan dragen.” Hij beantwoordde wat ik zei met een kus.

Het was mijn keuze en ik was er trots op. Had argumenten genoeg om mn familie te overtuigen. Mn moeder volgde, daarna mn zusje. Zelfs mn tantes in Marokko gingen zich sluieren. M’n oma (in Marokko) was de enige die het niet zag zitten: “Haal die lap stof van je kop, troela!! Je bent nog veel te jong hiervoor.”

Ze had gelijk. Na 9 jaar kom ik daar achter. Mn omaatje heeft altijd gelijk. Zelfs als ze geen gelijk heeft, heeft ze gelijk! M’n lieve omaatje is inmiddels alweer 7 jaar geleden overleden.

Het is een intense worsteling. Nee.. niet omdat Wilders zo graag van de kopvod af wil. Voor hem hou ik hem juist op. Niet omdat een deel van de maatschappij verwacht. Die kan m’n rug op. Het is een innerlijk gevecht die diep in mij woelt. Een eenzame strijd die alleen ik kan voeren.

Een paar jaar geleden moest mn jongste zusje noodgedwongen uit huis. Het ging niet meer. Er was teveel onbegrip en ze had iets wat later PTSS bleek te zijn. Omdat het bij de opvang niet meer ging, was er geen mogelijkheid meer dan bij ons te komen. Dit heeft bij mij zoveel naar boven gebracht. Ze is in totaal driekwart jaar bij ons gebleven. De jaren erna waren met ups en diepe downs. Het afgelopen jaar besloot ik hier een einde aan te maken. Aan de ups en downs.

Ik kreeg een nieuwe baan in Leeuwarden. En het ging erg goed. Beter dan ooit. Maar ook dit was tijdelijk. Ik ging steeds meer inzien dat mijn interpretatie van religie me weinig vrijheden gaf. Vrijheden waar ik naar hunkerde. Ik wilde weg.. gaan en staan waar ik wilde.. ik wilde alleen reizen. Ik wilde uit.. eigenlijk alles doen wat ik als opstandig puber gemist had!

Steeds meer leerde en kon ik buiten m’n zelfopgelegde en mn referentiekaders denken. Het voelde enerzijds verademend, anderszijds verstikkend. Hoe kan ik dingen verantwoorden.. richting mn Allah, huwelijk, familie.. Ik was inmiddels wie ik ben.. een sterke vrouw met eigen mening.. niet omver te slaan.. kom niet aan m’n hoofddoek.. haast ontastbaar. Wilders kon zich een end rechtsrukken. Ik had er maling aan. Ik had maling aan veel. Sterker nog, ik heb nooit problemen of hinder ondervonden aan het dragen van m’n hoofddoek.

Toen ik in 2001 bij de Bijenkorf A’dam solliciteerde, werd ik aangenomen en was ik de eerste vrouw met hoofddoek die bleef (de 2 voor mij waren binnen een paar dagen weggepest). Die zich niet liet kleineren door klanten en collega’s. Men is me gaan respecteren en collega’s en m’n directe leidinggevende wilden niet dat ik wegging. Overal waar ik kwam, kwam er een vrouw binnen en geen hoofddoek. Zelfs in Friesland, waar ik bij gezinnen thuis kwam, lieten gezinnen me binnen, lieten ze toe tot hun diepste huiselijke kwesties.

Toch.. Toch wilde ik die wind door mn haren voelen. Toch wilde ik m’n wilde haren weer terug. M’n zelfonderdrukte wilde haren. Toch wilde ik met m’n meiden het zwembad in kunnen duiken. Ik wilde me niet druk hoeven te maken dat een buurman me hoofddoekloos in de achtertuin zou zien. Niet meer 24/7 rekening hoeven te houden met anderen die m’n haar zouden zien.

Stap voor stap is het losmaken begonnen. Eerst m’n eigen losmaken. En daar zit ik nog zwaar middenin.

Voor menig buitenstaander is dit een onbegrijpelijk proces. Wat ik weer snap. Het losmaken van het diepingewortelde angst voor bestraffing als je niet doet wat je Schepper van je verlangt. Alleen iemand die ook gelooft, zou het kunnen begrijpen, en zelfs dán zou diegeen mijn keuzes moeilijk begrijpen. Het maakt eigenlijk ook niet echt uit. Als IK er maar uitkom. Want … m’n omaatje had gelijk!

Ja.. ze had gelijk..