Sinera en Laura

“Maham wat staat hier?” M’n lieve schrijflerende kleuter toonde me een blaadje waarop ze wat lettertjes had gekrabbeld. Ik lees het voor… Sinera, schatje! Ze vraagt het me nogmaals, maar deze keer met een wat verdrietigere toon. Opnieuw lees ik haar “Sinera” voor.

Ineens begint m’n meisje intens verdrietig te huilen. “Maar lieverd, waarom ben je zo verdrietig? Wat wil je dat mama leest?” Ze krijgt amper het woord over haar lippen… maar uiteindelijk zei ze zachtjes snikkend: “Zinedine”

Ze was zich op dat moment plots bewust geworden dat ze nog een broertje had. En vuurde allerlei vragen op me af. Waarom is Zinedine dood? Ik vind hem zo lief. Waarom wilde Allah dat? Hoe klein was Zinedine dan? Wordt Zinedine weer een keer wakker? … en hartverscheurend huilen …

Ik kon niet alle vragen beantwoorden, had en heb voor mezelf nog geen antwoorden. Maar ik kon haar wel troosten. Nam haar op mn schoot en troostte haar.. ze mocht verdrietig zijn!!

En daar ging de vragen weer. Is hij ouder dan mij? Net als de broer van Loïs (haar beste vriendinnetje)? Maar waarom heb ík dan geen oudere broer net Loïs? Komt hij weer terug? En ze ging nog een tijdje door..

Ik gunde m’n meisje haar verdriet, die ik zelf niet mocht voelen… maar heb geen idee of ik het goed gedaan had. Ze mocht huilen, wat ik zelf niet mocht. Mn meid mocht vragen.. ze mocht me kapotvragen. Al wist ik geen antwoord, ik kon haar alleen troosten en samen met haar de leegte van ons verloren zoontje en broer ervaren.

Sinera… Ze was bezig Zinedine te schrijven, tot ze bij de vierde letter overging op haar eigen naam. De h, laatste letter van haar naam had ze doorgekrast. Sinerah ….. Zinedine en Inshirah in 1!!! Het kwartje viel pas veel later bij mij.

Laura… de ontmoeting

M’n eerste ontmoeting met Laura was een bijzondere. We spraken af in de café van de bibliotheek. Het eerste wat me opviel was dat ze er in het veel mooier, jonger en levendiger uitzag dan op haar ava (@Lauratie). Inmiddels heeft ze een andere ava die iets dichter bij de echte Laura komt.

Ons gesprek was zo vertrouwd, mooi en diepgaand dat ik haar uitnodigde mee te komen naar huis. Ik moest mijn dochters van school ophalen en stelde haar voor mee te gaan. Bij voorbaat waarschuwde ik haar dat m’n dochters echte kat uit de boomkijkers zijn. Hier had ze volkomen begrip voor en stelde zelf voor om zich erg op de achtergrond te houden.

Onderweg naar huis gaven mn meiden Laura geen blijk van aandacht. Ik haar aan hen voorgesteld als m’n nieuwe vriendin, ze kwam mee naar huis. Af en toe keken ze even om, om vervolgens tegen mij verder te kletsen over hun schoolavonturen.

Na het eten, wilde mn oudste tekenen. Ze pakte papier en kleurtjes en vroeg me haar te helpen bij het tekenen van een ster. Dit probeerde al een paar dagen, maar het is er steeds niet van gekomen. Omdat ik aan het afwassen was, bood Laura aan een ster te tekenen.

Sindsdien zijn mn meiden helemaal weg van Laura. Inshirah zei me: “Mama, als Zinedine jarig is, wil ik een tekening voor hem maken, mag dat?” “Ja natuurlijk lieverd!!” “Maar mama, dan wil ik die samen met Laura maken, ok?” “Prima, meis”

Laura is inmiddels voor de tweede keer bij ons langsgeweest. Ik heb me verbaasd over de reactie van m’n meiden op haar, vooral die van Inshirah, die altijd (ondanks dat ze je kent) toch wat terughoudend is. Ze dook letterlijk in Laura’s armen.

Ik geniet ervan om het te zien.. alleen veel dingen bevat ik niet.. Zou er dan toch iets zijn tussen Laura en Sinera? Met de ster als hulpmiddel voor mij om het diep verdrongen verdriet toch te verwerken?

…..