Big Lips van Dada

Ik ben zo blij en trots op m´n tutzusjes. Het zijn echt een tuttenbellen van hier tot ginder. Dan weer een nieuw gezichtscreme van Clinic. Of zoals vandaag: “Hey Amoorah, heb je H2O weleens geprobeerd? Het is heerlijk, wordt meteen opgenomen door je huid bla bla bla”

Ik als dertiger laat m’n zusjes lekker genieten van hun jonge huid en besluit voorlopig te blijven bij de producten en vooral oogcreme van l’Oreal.

Opeens ging, zoals het vaker gaat in onze gesprekken, het over mascara en lipgloss. Ik liet zien welke kleur en merk ik gebruik. Alle make-up etuis meteen op tafel en er werd weer wat gerommeld met glossjes en glittertjes, spiegeltje erbij en de meiden zijn weer aan het tutten. M’n zusje A. pakte een kleurtje lipgloss en smeerde zonder spiegel haar lippen onder, daarna het doorzichtige spul erop en mevrouw was weer helemaal mooi.

Tot ze erachter kwam dat ze het kleurtje niet meer van haar lippen afkreeg. Van m’n zwager kreeg ze zelfs chloor aangeboden, en daar stond ze dan in de douche voor de spiegel te poetsen. Ik vond het geheel nogal humoristisch en moest denken aan het woordje “Shlaqem Dada”.

M’n moeder noemde me vroeger zo, soort troetelwoordje, omdat ik nogal dikke lippen had, voor Marokkaans doen. Eigenlijk heb ik nooit geweten waarom ze me Shlaqem Dada noemde, en vond het toentertijd ook best beledigend. Voor mij stond dat woord gelijk aan ZuluLips. En zag dan angstaanjagend grote lippen voor me.

Vandaag zei ik het tegen mn vechtende zusje, nog steeds stond ze met allerlei zepen en cremes de lipgloss van haar lippen te schrobben. “Hey Shlaqem Dada, wil niet echt lukken he? Dacht je dan dat ik geen goede kwaliteit lipgloss zou hebben?”Zei ik met een grote grijns. Ze kon er gelukkig om lachen.

Ik begon me toch af te vragen wie nou die mevrouw Dada was. “Mama, wie is Dada?”

“Dada was een geweldige vrouw” begon m’n moeder, “de opa van jouw oma (m’n lievelingsomaatje die er helaas niet meer is) had in Fes een vrouw gekocht. Die vrouw heette Dada. Het was een hele donkere vrouw met van die strepen op haar wangen, zoals vroeger gewoonlijk was bij slaven. Je overovergrootopa heeft met het kopen van die vrouw haar haar vrijheid teruggegeven. Ze was dus geen slavin meer. Ze kreeg haar eigen kamer, met haar eigen spullen. Overovergrootopa zorgde er zelfs voor dat ze trouwde, en haar kleinkleinkleinzoon heeft nu een hele goede baan in Marokko.”

Het klonk bijna als een sprookje. Een meisje die vrijgekocht werd, en werd gehuwd en ze leefde nog lang en gelukkig. Ik stelde me die tijd voor, vast ergens midden 19e eeuw even snel teruggerekend. Het meisje dat meegenomen werd door handelaren, eerder verkocht aan iemand die haar voor allerlei doeleinden heeft gebruikt. Huishouden, zwaar werk op het land, water sjouwen, enz. Toen die persoon Dada zat was, moest ze weer de markt op en werd ze gekocht door m’n familie, die haar goed heeft verzorgd. Ze heeft voor de kinderen én de kleinkinderen gezorgd toen de ouders begonnen te sterven. M’n moeder herinnerde haar zich nog.

Dada heeft bij mij bewondering opgewekt. Ik zie een mooie sterke vrouw met ontzettend veel levensverdriet en levenservaring, zoals dat toentertijd ging. Een mooie donkere vrouw met geheven hoofd. Een mooie vrouw met mooie volle lippen.

En voor het eerst was ik écht blij dat ik Shlaqem Dada had!