Ik herinner het me als de dag van gister. Tamara heette ze.
Ik leerde haar in het parkje kennen. Zij was een kop groter dan ik, lang blond haar en felblauwe ogen. Strak en uitnodigend gekleed.
Ik vond haar aardig, en ze wilde bevriend met me zijn. Als 12jarigen wisselden we behoorlijk getinte informatie aan elkaar uit. Of beter gezegd, zij deelde het met mij. Alle pikante details van haar ervaringen met Gerrit of KeesJan of Noemmaarop.
Tamara betekent letterlijk ‘gedoe’ in het Marokkaans. Zo noemde mijn moeder haar ook… Tèmèra. Tamara was een spannend meisje met voor haar leeftijd veel ervaring. En ik wilde haar graag als vriendin. Maar dat werd thuis niet geaccepteerd. Vriendschap werd sowieso niet geaccepteerd. Elke vriendin die ik had werd figuurlijk door de gehaktmolen gehaald. De één had een grote neus, de ander vieze tanden. De een had een moeder die niet spoorde, de ander stonk.
Zo heb ik nooit goed kunnen leren wat vriendschap was, hoe ik die moest invullen, en hoe ik met mensen moest omgaan. Nu de dag ondervind ik daar nog steeds hinder van.
Het begin van een contact is vaak intens, ik wil alles weten. En dan komt er een dip. Ik laat afweten, weet niet goed hoe verder, weet niet wat de ander verwacht. Of ik kan niet aan de verwachtingen voldoen. En als er geen initiatief is van de andere partij, bloedt de vriendschap dood. Veel vriendschappen lopen bij mij ook stuk om die reden. Hier baal ik dan erg van.. maar het lukt me dan niet om acties te ondernemen.
Zelden kom ik iemand tegen die het kan volhouden met me. Die ook wil weten hoe die moet handelen. Die vraagt naar hoe het komt, want diegeen gaat er bij voorbaat niet vanuit dat het aan hem of haar ligt.
Die je bellen als ze merken dat je je terugtrekt. Alleen om te checken “Hey, je leeft nog, ik ben er ook.. dus anytime!”. Die niet boos worden als je even niet alert bent geweest op iets. Die je ruimte geven als je die nodig hebt, maar je toch vasthouden. En ook letterlijk vasthouden, op alle mogelijke wijze. Hetzij telefonisch, mail, ping, sms, dm, msn, FB, twitter…
Zulke mensen zijn goud waard. Zulke mensen koester ik!
6 reacties op “Vriendschap”
Retweet..
Mooie leerrijke blog.
Raar, maar opeens gingen er weer allemaal vergeten luikjes open.
😉
Yvonne.. welke vergeten luikjes?
R:)
Ik had een moeder die enorm dominant was. Het ene vriendinnetje deugde niet, die haar ouders niet, die waren te min ( echt) Er schieten me dingen te binnen die ze me liet zeggen aan de voordeur bv als ze me kwamen halen om buiten te spelen.
“ik mag niet met buurtkinderen spelen” en meer van dat fraais.
Enfin, vriendschappen en hechten aan lopen bij mij ietwat vreemd, maar nooit een directe connectie gelegd naar die rare bizarre jeugd.
En daarom is hetgeen je boven beschrijft een eye-opener en komen er allemaal zaken boven die ik allang vergeten was 🙂
Toevoeging: en pas na mijn dochter zo ziek werd is pas het allergrootste luik opengegaan, mijn moeder was manisch depressief en eigenlijk heb ik dat altijd geweten. En nu heeft m’n dochter hetzelfde…