Tussen opvoeden en de tik, wijsheid van een 4jarige

Mijn geduld raakte heel langzaam op. Ik had geen tijd, aandacht, zin, en was moe en bezig met koken. Ik legde mijn jongste uit dat ik over 5 minuten even naar haar zou kijken.

Ze bleef trekken, schreeuwen, zeuren en ik ging over op mijn vertrouwde werkende waarschuwingen. “Ik waarschuw je, laat me dit even afmaken, dan kom ik bij je. Anders ga je op de gang”.. en ik waarschuwde een tweede keer. En bij de derde keer trok ik haar aan haar arm mee naar de gang.

Mijn jongste met een wilskracht van een leeuw in hongersnood en een koppigheid van een ezel werkte niet mee. Eenmaal op de gang, kwam ze weer terug. En nog een keer .. en nog een keer.. en nog een keer enz..

Liefdoen werkte niet, geduld, rustig praten, streng, luid, schreeuwen.. niets werkte. Ik maakte haar alleen maar angstig. Ze wilde een knuffel. Maar daar piekerde ik niet over.

Na keer op keer op keer, was ik het zo zat dat ik haar een draai om d’r oor gaf en een klap op haar billen. Onmacht.. history repeating.. flashbacks.. triest.. verdriet overviel me.

Ik had verdomme nog zo met mezelf afgesproken… wat er ook gebeurd, ik zal nooit herhalen wat mijn ouders mij hebben meegegeven. Mijn ouders hadden gefaald in hun opvoeding en hebben me middels de hoeken van de kamer grootgebracht. En ik wilde dit niet, plechtig niet.. en toch gefaald.

Ik tilde mijn meisje op, hield haar stevig tegen me aan. Nam haar mee naar de woonkamer en sprak met haar:

ik: “het spijt me lieverd, mama wilde je niet slaan en het is toch gebeurd”

U: “mama wil je me alsjeblieft niet meer slaan?”

ik: “ik zal het niet meer doen. Ik vind het soms moeilijk lieverd, als je zó aan me trekt, en niet naar me wilt luisteren, ondanks mijn vele waarschuwingen, dat je dan nóg doorgaat”

U: “heeft jouw mama jou ook geslagen?”

ik: mijn hevige verbazing onderdrukkend: “ja, mijn papa en mama hebben mij ook geslagen, heel veel.”

U sloeg haar kleine armpjes om me heen, alsof ze me wilde troosten. En dat deed ze ook. Ze klopte zachtjes op mijn schouderblad, verder kwam ze niet met haar armpjes.

ik: “lieverd, ik hou erg veel van je, en ik wil je ook geen pijn doen. Ik wil je nooit pijn doen.”

U: “ik zal volgende keer luisteren mam”

ik: “ook als ik je op de gang zet, dat je even kunt nadenken over je ‘fout’ ?”

U: “maar ik vind de gang zo eng, ik ben dan bang dat je niet meer terugkomt”

ik: “zullen we dan een andere plek uitkiezen?”

U knikte

ik: “wil je op de trap, of hier achter de bank?”

U: “ik ga wel achter de bank, wel op een kussentje want de vloer is koud.”

ik: “natuurlijk mag je op een kussentje lieverd”

U: “wil je me dan écht niet meer slaan?”

ik: “zullen we iets afspreken? Volgende keer als je weer zo vervelend doet, gaat mama op de gang. Even tot 10 tellen, diep ademhalen en rustig worden. Maar dan moet je me beloven, dat je me dan niet stoort”

U: “zal ik doen mam. Maar waarom ga jij naar de gang dan?”

ik: “zodat ik goed kan nadenken over hoe we dit samen kunnen oplossen, want ik wil je niet meer slaan”

U slaat opnieuw haar armen om me heen.

ik: “Waarom wilde je eigenlijk niet wachten toen ik je dat vroeg?”

U: “Omdat ik had opgeruimd, en ik wilde dat je het met je ogen kwam zien.”

ik… verborg mijn gezicht in haar schoudertje en wist even niets meer te zeggen…