Het was een routinedag. Om 7u opstaan, alle zorg voor de meisjes in goede banen leiden. En ze vooral veel zelfstandig laten doen. Me ergeren als er conflicten ontstaan over kleding. Me ergeren aan kleine ruzietjes tussen de meisjes om iets (voor mij) onbenulligs, maar voor hen van levensbelang… zaken zoals van wie de Barbieschoentjes zijn.
Het gebeurt allemaal in de, soms nogal stormachtige, ochtenden. Daarna breng ik de meisjes opgelucht naar school. Even geen gezeur, geen gedram, energie sparen voor een dag in de winkel.
Soms lastige klanten, waarbij je met de grootste hartelijke glimlach iemand moet blijven bedienen.
Soms leugenachtige klanten die bij hoog en laag beweren dat hun product maar 9mnd oud is, en niet 2jr, zoals in de computer staat. En dus recht hebben op garantie.
Mn lieve collega en ik lachen het weg. Voorheen aten we het ook weg, want voer verbond ons, maar nu willen we allebei opletten op wat we naar binnen krijgen. Dus blijft het weglachen over. Hoewel we pas een moment van zwakte hadden waarin we ons sterk hielden. In plaats van een hele Turkse pizza, deelden we er eentje. Met lekker veel knoflook. En daar kwam die vriendelijke man de winkel binnen. Hij wenste ons ‘eet smakelijk’ waarop we tegelijk met volle mond ‘dank U’ antwoordden.
Ik rende naar de keuken, waste m’n handen, en kwam met m’n knoflookbek terug. Niet een al te grote glimlach, anders zou er nog iets tussen m’n tanden zitten. De bril voor zijn kind was klaar. In een vlaag van maatschappelijk werkster die ik nog steeds ben, vroeg ik door op zijn kind. Er was iets mee, dat hoorde ik aan zijn stem en maakte ik uit zijn opmerking.
Drie kwartier herinnerde ik me een oud wijsheid: Leef alsof je nog een heel leven voor je hebt, maar leef je dag alsof het je laatste is. Oftewel: Carpe Diem, zoals die man het zei. En waarom maken we ons druk om zaken die er niet altijd toedoen. En er zijn ergere dingen in de wereld.
Natuurlijk is leed nooit vergelijkbaar. Maar toch…
De man vertelde het bijzondere verhaal over zijn zoontje die op 3jarige leeftijd leukemie kreeg.
Hij vertelde, mede door ons doorvragen, over het leven sindsdien, wat het in hem en hoe het hem heeft veranderd. Nu, 3jr later is zijn zoontje genezen verklaard. Maar staat nog onder controle uiteraard.
Zijn verhaal bleef me bij. Het zal je maar overkomen dat je 3jr lang in angst zit dat je kind mogelijk aan het sterven is. En dat gebeurt nog veel in Nederland.
De man liep weg… Carpe Diem.. Hij genoot.. vanmiddag zou hij zijn zoontje weer een beetje loslaten.
Door de drukte in de winkel ebden mijn gedachte over de man langzaam weg. Het werd rustig en er kwam een oudere dame binnen. Of we een boek van haar wilden kopen. Weerstand kwam als een automatisme op. Ze begon te vertellen:
Haar kleindochter heeft een boek ‘gemaakt’. Ze had 2 kinderen in haar omgeving verloren aan kanker. En besloot een verhaal te schrijven erover. Ze vroeg haar klasgenootjes van groep 8 of ze ook een verhaal over hun ervaring wilden schrijven. Het meisje, Demi Brama die 11jr is, heeft wat sponsoren gezocht en heeft alle verhalen van de kinderen verzameld en samengevoegd.
Zo is dit boek ontstaan.
Dit boekje kost maar 9 euro. En alle opbrengst gaat Stichting Kinderen Kankervrij, Stichting KiKa dus.
Ik ben zelf niet zo van het aandacht vragen op deze manier. Maar ik doe het toch.
Ik heb er één gekocht! Heb jij interesse in één boekje of meer mail me dan s.v.p. op fadwakartoubi@gmail.com.
