Naar aanleiding van de tentoonstelling “Manumission” van Shehera Grot is er door haar, in samenwerking met Derek Otte, een spoken word “Zwarte Bladzijde” georganiseerd.
De tentoonstelling van Shehera gaat over ‘150 jaar afschaffing van de slavernij; Beeldende kunst, zonder woorden!’ en is tot 1 september te zien in Rotterdam bij Roodkapje (adres: Teilingerstraat 128).
Een onderdeel van de tentoonstelling was mét woorden op 28 augustus.
Er waren prachtige optredens.
En ik was erbij, met deze voordracht.
Er was eens een tijd. Een tijd die sprak en die niet ophield. Een tijd die leerde en die raad bracht. Een tijd die ankers deed lichten. Die tijd verplaatste ons medemens. De één belandde in Suriname. De ander bleef in het Midden-Oosten. De tijd bracht ons schade en schande. We werden alleen niet wijs. De tijd maakte geschiedenis. En geschiedenis
herhaalt zich. Of we willen of niet.
Zo heb ik tijdens mijn werkzaamheden als maatschappelijk werkster jonge meiden begeleid. Deze meiden waren slachtoffers mensenhandel en belandden in de prostitutie. Ik gaf de meiden sociale vaardigheidstraining en training seksualiteit. Ook begeleidde ik de meiden individueel. Eén van de meisjes heeft mijn hoofd nooit verlaten. Ze werd op haar twaalfde naar Nederland gehaald, door haar tante verkocht aan een Nederlandse man. En vanaf haar twaalde tot haar zeventiende heeft ze in een klein kamertje gevangen gezeten. Door drugs wakker gehouden, om dag in, dag uit, mannen te dienen. Mijn reciet gaat over dit meisje, geschreven vanuit een ander oogpunt. Oogpunt van Moeder Aarde.
Zoals de wind mijn zand van een duin verplaatst..
Zoals de zon mijn ronde lichaam verwarmt..
Zoals de bloemen, de bomen en hun vruchten mij omhullen..
Zoals mijn nachten alle hoeken en kieren vullen..
Zoals de kou mijn verhitte bewoners afkoelt..
Zoals de regen alle bittere wanhoop wegspoelt..
Zoals het meisje eenzaam op mijn vloer neerstrijkt..
Zoals ze haar ouders onder mijn bovenste laag begroef..
Zoals het kwaad haar aan de duivel verkocht..
Zoals haar lijf haar ziel beproeft..
Zoals de vele zweterige lijven haar lichaampje onteren..
Zo krimp ik bij elke schreeuw uit haar mond..
Zo huil ik bij elke brandende traan die zij op mij laat vallen..
Zo breekt mijn hart elke morgenstond..
Zo wil ik haar omhelzen.. Mijn kleed over haar heen spreiden..
Zo wil ik haar, terstond, bevrijden uit haar intense lijden.
Laatste update:
Zaterdag 31 augustus ’13 stond er geweldige recensie in de Volkskrant:
