Camera(v)angst

Mij zie je eerder achter de camera, dan ervoor. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik regelmatig zelfportretten maak, waarbij ik de eerste lijntjes wegvaag door een filtertje ervoor te gooien. Ik zeg zelfportretten. Foto’s die anderen van mij nemen, zijn mislukt nog voor ze genomen worden. Dus kansloos!

Dus als ik die camera in handen heb, hou ik ‘m op een dusdanige hoogte dat mijn ogen niet al teveel loensen, mijn onderkin niet als een tweede gezicht trots prijkt en mijn grijze haren de foto niet zwartwit verkleuren.

Nu overdrijf ik wat, want op zich ben ik best knap. Althans op die foto’s.

Tot ik een keer bij Lucy Lambriex op bezoek was. Zoals altijd bij haar een zaligheid met gezelligheid en veel lekkernijen. Ze liet de woorden “hoofddoek, mobieltje, leuk, fietsen, geweldig, ideetjes en spontaan” vallen.

Hoofdbrekende over de opdracht, wat voor kleding doe ik aan, welk make up gebruik ik en hoe kom ik aan een hoofddoek. De hoofddoek die ik jarenlang heb gedragen, heb ik ergens onvindbaar ver weg verstopt. Simpel omdat ik er toch niets meer mee deed.

Bij Lucy aangekomen, hoopte ik onder de hoofddoekopdracht te komen. Mijn smoesje “Sorry, maar ik kon niet aan een hoofddoek komen en de mijne heb ik verstopt.” werkte niet helemaal. Haar reactie was relaxed. Lukt het niet nu, dan een andere keer. Ik had nog wat kleding mee voor andere opdrachten. Waaronder een Marokkaanse jurk.

Maar aangestoken door haar enthousiasme, openheid, creativiteit en warme overkomen, kreeg ik een ingeving. Ik trok  mijn strapless jurkje uit, met de vraag of er niet zomaar iemand binnenloopt. De kans was er, want ze had bezoek in haar tuinhuisje. Nou ja pech. Dan troffen ze me maar even zo aan. Had er toch een shirtje en kort broekje onder aan. Ik bond het jurkje om mijn hoofd. Lucy had nog een bakje speldjes, die ik gebruikte om te boel bij elkaar te houden.

Ik had een Marokkaanse jurk bij me, die trok ik aan. En met strapless jurkje om mijn hoofd gebonden met mobiel ertussen zijn we aan de slag gegaan. Op richting het Vondelpark.

Ik liet mijn angst om scheel, stom, raar op de foto’s te staan compleet los. Dit overigens geheel te wijten aan Lucy!

Het resultaat is geweldig. Al zeg ik het zelf. Voor elk mislukte foto staat er een prachtige foto waar ik mezelf soms niet in herken. Lucy wakkerde mijn creativiteit aan. Ik werd losser, danste en rende rond. Flirtte met Henk die me op afstand toejuichte en riep dat ik wel zijn type was. Knuffelde bomen en belde vooral met mobiel in mijn hoofddoek, dit was de opdracht.

Goed voor nog een fotosessie met Lucy? Absoluut! Ik kan niet wachten tot ze me weer nodig heeft.