Deze blogpost is eerder verschenen op FrontaalNaakt.
Vorige week zondag was het zover, toen werd de eerste aflevering van de documentaireserie over vrouwen in de islam, ‘Seks en de Zonde‘ uitgezonden, waarin ik werd geïnterviewd.
Eén van de redenen om mij te vragen was dat ik een internetblog heb, waarin ik heel open en soms provocatief beschrijf wat mijn levensvragen en worstelingen zijn. Het ging niet om een voorbeeld (Kijk, zo moet het!) of om een heldin (Zij doet het perfect!) of een slachtoffer (Zie je hoe erg de islam vrouwen onderdrukt?), maar om een persoonlijk verhaal van de innerlijke worsteling die we allemaal kennen, maar waar niet over gesproken kan en mag worden. Over de regels van de islam waar je je als persoon niet altijd of maar gedeeltelijk in kunt vinden, daar ging het over.
Hoofddoek verplicht
Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik doe liever een voordracht op een podium met duizend man dan dat ik mezelf op een breedbeeld-TV zie, bedacht ik me. Mijn vriend Paul was bij me en dat vond ik fijn.
Tijdens en na de uitzending volgde er een tsunami van complimenten en lieve woorden aan mijn adres. Ik bleef stil. Zulke momenten maken dat ik even word lamgelegd. Complimenten. Altijd nog vreemde gewaarwordingen, waar ik moeilijk mee kan omgaan.
Die avond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder. Dat ze het dapper vond dat ik mijn verhaal op televisie durfde te vertellen. Maar de volgende dag kwam ze deels terug op haar woorden. Ze was bijgepraat en begreep nu meer waar het over ging. Ze vond het jammer dat ik in haar ogen de islam te schande maakte. En ze probeerde me te overtuigen van de verplichting in de koran om een hoofddoek te dragen. Ik verweerde me rustig, door te zeggen dat die verplichting een interpretatie was. En dat ik een hoofddoek een keuze vond.
Aandachtsgeile hoer
Opnieuw drong het besef tot me door dat er zo’n ongelooflijk groot gat tussen ons zit. Behalve de generatiekloof gaapt er ook een sociaal-maatschappelijke kloof en is er een taalbarrière, die ervoor zorgt dat alles niet altijd even goed wordt begrepen en uitgelegd kan worden.
Het doet me soms denken aan het opsteken van je duim in Griekenland. Hier betekent het: Goed gedaan! En daar betekent het ‘t zelfde als hier een opgestoken middelvinger. Zo zijn er meer dingen waar ik – en ik denk mijn moeder ook – zich over blijven verbazen.
Over het algemeen waren de reacties over mijn optreden erg positief. Maar er zaten ook hele negatieve reacties tussen. “Aandachtsgeile hoer.” “Schijnheilige.” “Noemt zij zich moslima?” “Ik vind haar niet representatief.” “Ze is een racist, hebben jullie haar andere blog over Marokkaanse mannen gelezen?”
Bespreekbaar maken
Ik had het wel verwacht. Zoals met alles: je kunt het nooit goed doen.
Naar mijn idee ben ik oprecht, open en eerlijk geweest. Mijn intentie is en was om dingen bespreekbaar te maken die mensen (en ook moslims) het liefst onder een kleed wegvegen.
Ik ben al jaren tegenstander van een kop-in-het-zand-cultuur. Als er niet over gesproken wordt, bestaat het niet. Ondertussen raken jongeren en volwassenen in de knel met hun eigen geweten en handelen en kunnen ze nergens terecht. Door de hypocrisie is het vertrouwen in onszelf en onze mede-moslims verdwenen.
Ontkennen dat je seks hebt
Ik stel dit nu heel zwart-wit. Natuurlijk zijn er mensen die anders zijn, anders denken, anders leven enzovoort. Er is een islam, een interpretatie en er is een praktijk. En als mensen nu voor de verandering stoppen met te zeggen dat er binnen de islam dit of dat niet kan of mag, en als ze durven te erkennen dat die praktijk nu eenmaal niet altijd is wat de islam ons voorschrijft, dan zijn we echt al enorm ver!
Ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid in eerlijkheid en het stoppen van hypocrisie. Stop met andere moslims de maat te nemen. Het is hypocriet om te ontkennen dat je een relatie hebt en dat je seks hebt. Doe niet zo krampachtig over seks. Het is niet zo dat iets niet bestaat als je het maar verzwijgt.
Zoals een Marokkaans gezegde luidt: “Een kameel ziet zijn eigen bulten niet, maar alleen die van zijn vriend.”
