Categorieën
Opgelucht

Vriendschap

Ik herinner het me als de dag van gister. Tamara heette ze.

Ik leerde haar in het parkje kennen. Zij was een kop groter dan ik, lang blond haar en felblauwe ogen. Strak en uitnodigend gekleed.
Ik vond haar aardig, en ze wilde bevriend met me zijn. Als 12jarigen wisselden we behoorlijk getinte informatie aan elkaar uit. Of beter gezegd, zij deelde het met mij. Alle pikante details van haar ervaringen met Gerrit of KeesJan of Noemmaarop.
Tamara betekent letterlijk ‘gedoe’ in het Marokkaans. Zo noemde mijn moeder haar ook… Tèmèra. Tamara was een spannend meisje met voor haar leeftijd veel ervaring. En ik wilde haar graag als vriendin. Maar dat werd thuis niet geaccepteerd. Vriendschap werd sowieso niet geaccepteerd. Elke vriendin die ik had werd figuurlijk door de gehaktmolen gehaald. De één had een grote neus, de ander vieze tanden. De een had een moeder die niet spoorde, de ander stonk.
Zo heb ik nooit goed kunnen leren wat vriendschap was, hoe ik die moest invullen, en hoe ik met mensen moest omgaan. Nu de dag ondervind ik daar nog steeds hinder van.
Het begin van een contact is vaak intens, ik wil alles weten. En dan komt er een dip. Ik laat afweten, weet niet goed hoe verder, weet niet wat de ander verwacht. Of ik kan niet aan de verwachtingen voldoen. En als er geen initiatief is van de andere partij, bloedt de vriendschap dood. Veel vriendschappen lopen bij mij ook stuk om die reden. Hier baal ik dan erg van.. maar het lukt me dan niet om acties te ondernemen.
Zelden kom ik iemand tegen die het kan volhouden met me. Die ook wil weten hoe die moet handelen. Die vraagt naar hoe het komt, want diegeen gaat er bij voorbaat niet vanuit dat het aan hem of haar ligt.
Die je bellen als ze merken dat je je terugtrekt. Alleen om te checken “Hey, je leeft nog, ik ben er ook.. dus anytime!”. Die niet boos worden als je even niet alert bent geweest op iets. Die je ruimte geven als je die nodig hebt, maar je toch vasthouden. En ook letterlijk vasthouden, op alle mogelijke wijze. Hetzij telefonisch, mail, ping, sms, dm, msn, FB, twitter…
Zulke mensen zijn goud waard. Zulke mensen koester ik!
Categorieën
Teksten

over mij

Vrouw uit ’77
Kreeft van de 22e
Schrijfster
Performer
Gevoelig
Warm
Af- en aanwezig
MamAmoorah van 2
Muziek
Psychologie
Maatschappij

en verder is het erg lastig me te vangen in een “Over mij” hokje!

Categorieën
Opgelucht

Dj Eddie June Nights

Ubergoed!!

Dj Eddie June Nights: “Dj Eddie June Nights”
Categorieën
Opgelucht

Tussen opvoeden en de tik, wijsheid van een 4jarige

Woest was ik! Wat ik ook deed, ze wilde niet luisteren.

Mijn geduld raakte heel langzaam op. Ik had geen tijd, aandacht, zin, en was moe en bezig met koken. Ik legde mijn jongste uit dat ik over 5 minuten even naar haar zou kijken.
Ze bleef trekken, schreeuwen, zeuren en ik ging over op mijn vertrouwde werkende waarschuwingen. “Ik waarschuw je, laat me dit even afmaken, dan kom ik bij je. Anders ga je op de gang”.. en ik waarschuwde een tweede keer. En bij de derde keer trok ik haar aan haar arm mee naar de gang.
Mijn jongste met een wilskracht van een leeuw in hongersnood en een koppigheid van een ezel werkte niet mee. Eenmaal op de gang, kwam ze weer terug. En nog een keer .. en nog een keer.. en nog een keer enz..
Liefdoen werkte niet, geduld, rustig praten, streng, luid, schreeuwen.. niets werkte. Ik maakte haar alleen maar angstig. Ze wilde een knuffel. Maar daar piekerde ik niet over.
Na keer op keer op keer, was ik het zo zat dat ik haar een draai om d’r oor gaf en een klap op haar billen. Onmacht.. history repeating.. flashbacks.. triest.. verdriet overviel me.
Ik had verdomme nog zo met mezelf afgesproken… wat er ook gebeurd, ik zal nooit herhalen wat mijn ouders mij hebben meegegeven. Mijn ouders hadden gefaald in hun opvoeding en hebben me middels de hoeken van de kamer grootgebracht. En ik wilde dit niet, plechtig niet.. en toch gefaald.
Ik tilde mijn meisje op, hield haar stevig tegen me aan. Nam haar mee naar de woonkamer en sprak met haar:
ik: “het spijt me lieverd, mama wilde je niet slaan en het is toch gebeurd”
U: “mama wil je me alsjeblieft niet meer slaan?”
ik: “ik zal het niet meer doen. Ik vind het soms moeilijk lieverd, als je zó aan me trekt, en niet naar me wilt luisteren, ondanks mijn vele waarschuwingen, dat je dan nóg doorgaat”
U: “heeft jouw mama jou ook geslagen?”
ik: mijn hevige verbazing onderdrukkend: “ja, mijn papa en mama hebben mij ook geslagen, heel veel.”
U sloeg haar kleine armpjes om me heen, alsof ze me wilde troosten. En dat deed ze ook. Ze klopte zachtjes op mijn schouderblad, verder kwam ze niet met haar armpjes.
ik: “lieverd, ik hou erg veel van je, en ik wil je ook geen pijn doen. Ik wil je nooit pijn doen.”
U: “ik zal volgende keer luisteren mam”
ik: “ook als ik je op de gang zet, dat je even kunt nadenken over je ‘fout’ ?”
U: “maar ik vind de gang zo eng, ik ben dan bang dat je niet meer terugkomt”
ik: “zullen we dan een andere plek uitkiezen?”
U knikte
ik: “wil je op de trap, of hier achter de bank?”
U: “ik ga wel achter de bank, wel op een kussentje want de vloer is koud.”
ik: “natuurlijk mag je op een kussentje lieverd”
U: “wil je me dan écht niet meer slaan?”
ik: “zullen we iets afspreken? Volgende keer als je weer zo vervelend doet, gaat mama op de gang. Even tot 10 tellen, diep ademhalen en rustig worden. Maar dan moet je me beloven, dat je me dan niet stoort”
U: “zal ik doen mam. Maar waarom ga jij naar de gang dan?”
ik: “zodat ik goed kan nadenken over hoe we dit samen kunnen oplossen, want ik wil je niet meer slaan”
U slaat opnieuw haar armen om me heen.
ik: “Waarom wilde je eigenlijk niet wachten toen ik je dat vroeg?”
U: “Omdat ik had opgeruimd, en ik wilde dat je het met je ogen kwam zien.”
ik… verborg mijn gezicht in haar schoudertje en wist even niets meer te zeggen…
Categorieën
Opgelucht

Van die momenten…

Soms heb je weleens van die momenten..
Je probeert je sterk te houden, voor je omgeving, je kinderen, jezelf. Niet vallen, gewoon doorgaan. Maar zonder dat je het aan ziet komen, sta je oog in oog met de harde realiteit.
Ik ben redelijk verslaafd aan muziek. Soms luister ik onbekende radiozenders voor nieuw muziek, of ik struin een avondje youtube af. Nu is Sia al een behoorlijke tijd een favo. Maar 1 nummer van haar kende ik niet.
Het voelt alsof het nog niet de tijd was het te kennen, en nu het zover is, krijg ik het te horen.
Wat het liedje met me doet, laat ik in het midden. Vaststaat dat dit voor nu, haar mooiste nummer is.
Luister maar!!
Categorieën
Opgelucht

00.03 – 03 nov..

handjeIn zijn handafdrukje een hartje op z’n kant. En als je het handje naar links kantelt, staat er Allah. Iedereen die Arabisch kan lezen, gaf toe dat ik niet aan het ijlen was.
Hij zou op dit moment precies 8 jaar geworden zijn. Maar dat is niet.
Het laatste half jaar is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem gedacht. Dit is anders geweest, zelfs dat ik op 3 november gebeld werd door een vriend die me een hart onder de riem stak, en dat ik hem vroeg: “Dankje, maar waarvoor eigenlijk?”

Sommige stelletjes overleven zo’n klap. Sommige verstaan elkaars taal niet meer. Wij wilden er graag in geloven. Maar dat is niet.

Het voelt als een sterke stroming waar ik tegen in probeer te zwemmen. Terwijl ik wéét dat ik dat niet moet doen.

Ik heb twee grote lichtpunten in mijn leven, en nog meer kleinere met een waas bemanteld.
Maar ik zoek hartstochtelijk naar meer licht.

Gelukkig ben ik diep van binnen een positief mens, en probeer ik te drijven in plaats van tegenin zwemmen.

Ik zoek, en ik zal vinden.. wat het ook is. Dat vertrouwen heb ik!

Categorieën
Opgelucht

Lief kleintje deel 2

Nu met vlagen… komt m’n kleintje voorbij waaien. Heel af en toe laat mijn gevoel het toe.

Het weggestopte verdriet mag eruit, maar ik ben er niet zo goed in.
Mijn jongste is via school aangemeld bij Boekenpret. Ze mag dan zelf een boek uitzoeken, die ik of haar vader mag voorlezen. De tweede keer was ik erbij. Ik observeerde hoe m’n meid uit haar klas kwam huppelen, niet zoals alle kinderen rondom te tafel liep te treuzelen. Ze liep naar de tafel, pakte een boek, gaf me een kus, en huppelde weer haar klas in.
Vanavond mocht ik het boekje voorlezen: “Bedje in de wolken” van Birgit Vandermeilen en Iris Boter. Het begon leuk, ik las spannend voor.. Joep zou een broertje of zusje krijgen, zijn moeders buik die steeds groter werd. Uiteindelijk werd zijn zusje te vroeg geboren.
Terwijl ik het boekje voorlas, stroomden er dikke tranen over mn wangen. Het zusje van Joep was heel ziek, ze zou het niet overleven.
Mijn meiden vonden het verhaal leuk en ik probeerde me te vermannen, corrigeerde mn piepstem en las verder. Ik moest door m’n tranen heen glimlachen om hun verbaasde gezichtjes toen ze me zagen snotteren. “Mama, het is maar verhaaltje” troostte m’n jongste me. En de oudste zei geruststellend “Het is niet echt hoor mam, niet huilen”
Het boek leek alle weggestopte gevoelens omhoog te halen, want het lukte me niet om te stoppen. “Mam, kijk, het meisje is al dood, nu hoef je niet meer verdrietig te zijn”… “Lieverds, jullie hebben gelijk, maar mam moest even aan Zinedine denken” … “Maar dit gaat toch niet over Zinedine?”
Ik heb ze tegen me aangedrukt, het verhaal met wat gepiep en tranen voortgezet.. maar ik heb me ook voorgenomen het verhaal nogmaals te lezen.. in alle stilte .. als ik alleen ben!
Categorieën
Opgelucht

Lief kleintje deel 1

Je was mijn eerste.. m’n aankomend gelukje.

Ik wist dat je een jongetje zou worden. Dat voelde ik. Ik had ook alleen een jongensnaam kunnen bedenken. In mijn hoofd was er geen ruimte voor een meisjesnaam.
Door de verloskundigen werd me steeds gevraagd of ik je goed kon voelen. Ik antwoordde dat dit wel het geval was. Eén keer per dag wist je me te verrassen met een geringe beweging. Ondanks dat ik me niet goed voelde, had ik geen idee wát ik dan precies zou moeten voelen.
Tot ik 31 oktober 2002 wakker werd om 4u. Ik maakte mijn lief wakker: “Ik voel m’n benen niet meer.” We belden naar de spoedeisende hulp, de achterwacht van het verloskundigenpraktijk.
Ze werkten er met z’n vieren. En net die nacht was de dame in dienst die me tijdens m’n zwangerschap naar huis stuurde met: “U moet zich niet aanstellen, alle zwangere vrouwen houden vocht vast. Drink goed, en veel. Eet vochtafdrijvende groenten, zoals komkommer en bleekselderie. Even je benen omhoog, dan komt het goed.”
Ik voelde me niet serieus genomen. Ik voelde toch zelf dat er iets niet klopte? Ze maakte het dan vriendelijk af met: “Begrijpt u me?”
Die ochtend kreeg ik die vrouw aan de lijn: “Sorry mevrouw, maar we hebben momenteel geen ruimte voor een afspraak. Je kunt na dit weekend even langskomen.” Ik hield voet bij stuk en drong aan diezelfde ochtend nog voor een afspraak. Uiteindelijk mocht ik langskomen om 11u.
Ze had speciaal voor mij ruimte gemaakt tijdens haar pauze. Ik voelde me eerder gefrustreerd dan vereerd. Opnieuw gaf ze me dezelfde tips en wilde ze me naar huis sturen. Ik weigerde dat. Woest als ik was riep ik dat ze mij moest testen, geen idee waarop, maar ze moest iets doen. Ik trok mn broek en liet haar m’n benen zien. Door het vele vocht dat m’n lichaam vasthield, was de voorkant van mn benen spierwit en opgezwollen. De achterkant daarentegen was paars van het weggedrukte bloed.
Uiteindelijk na mijn gedram gaf ze me een bekertje, ik mocht morgen urine inleveren. Ik ben daar ter plekke naar het toilet gegaan en niet lang daarna dwong ik haar mijn urine te controleren. Ze kwam erachter dat de eiwitgehalte in m’n urine hoger was dan toegestaan is, en ik krijg een verwijzing naar het ziekenhuis.
De daar dienstdoende gynaecoloog wachtte niet op uitslag, maar maande me direct mn kleding en babykleding te halen thuis. Ik moest plat. Hier had ik niet op gerekend, ik had de volgende dag een toets waar ik hard voor geleerd had. Maar dat mocht niet meer.
Weer aangekomen in het ziekenhuis met mijn kleding en die van de baby, werd ik direct naar een kamer geleid en mocht ik niet meer opstaan.
Donderdag en vrijdag verstreken, en de volgende ochtend kreeg ik de urine-uitslag binnen. Ik had 300x de toegestane hoeveelheid eiwit in mijn urine en bleek een zware vorm van pre-eclampsie (ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd) te hebben. Aan mijn bloeddruk konden de vroedvrouwen nooit iets zien. De normale bloeddruk bij een vrouw ligt gemiddeld op de 120/90. Later kwam ik erachter dat mijn normale bloeddruk rond de 90/65 lag. Als je volgens de normen van pre-eclampsie 15 erbij optelt, is er sprake van te hoge bloeddruk. De mijne bleek op dat moment 110/85. Dat was al veel te hoog.
Die zaterdagavond, zou m’n lief na het bezoekersuur vertrekken, dit was rond 20u. Ik vroeg de zuster of ik dat kleine stukje naar de lift even mee mocht lopen. Op dat moment voelde ik hevige steken in mijn buik. Ik stelde hem gerust en liep terug naar m’n bed. Toen de steken erger werden heb ik een zuster gealarmeerd. Na een warme douche kreeg ik een CTG-scan op m’n buik.
Hieruit bleek dat het hartje van mn kleintje onregelmatig klopte, heel snel, dan weer heel langzaam.. of was dat mijn hart? En dan hoorde je niets meer, om vervolgens weer het hartje heel snel te horen kloppen. Volgens de CTG had ik geen weeen, en bij het toucheren had ik geen bloedingen. De arts in opleiding belde de dienstdoende gynaecoloog en vertelde hem “dat het wel ging”!
Toen rond 23.30u nog geen verbetering was, is de gynaecoloog opnieuw gebeld. Zijn komst zorgde voor een wervelstorm, die ik me liever niet meer herinner. Ineens kreeg ik allerlei buisjes en naalden in mijn lichaam, het OK werd klaargemaakt en ik werd binnen een kwartier afgevoerd. Ik had m’n lichaam niet meer onder controle en kwam in een shocktoestand. Tijdens “m’n reis” naar de OK kon het me allemaal niets meer schelen. Ik voelde geen pijn meer, en was langzaam aan het wegzakken.
Vanaf 20u tot 00.00u had ik een placentaloslating, het bloed van de inwendige bloeding ging boven m’n baarmoeder zitten, in plaats van dat het eruit kwam. Volgens de gynaecoloog scheelde het een haartje of ik was er niet meer geweest.
Een paar uur later hoorde ik 2 mannen in de verte tegen elkaar fluisteren. Het geluid kwam steeds dichterbij. Ik was wakker, maar ook weer niet. Op dat moment wist ik dat mijn Kleintje niet meer was. Ik kon niets uitbrengen. M’n man die immens veel verdriet had, probeerde het me te vertellen en op dat moment bracht ik uit: “Allahu Akbar, God is groot.. Kleintje is op een betere plaats dan deze bedorven aarde.
Ik hield me groot voor m’n bezoekers .. was dankbaar voor wat er gebeurd was. Ik troostte iedereen om me heen, omdat iedereen meer verdriet voelde dan ik. Ik sloot me af, wilde, kon, durfde niets te voelen…
Categorieën
Opgelucht

Omdat m’n oma gelijk had..

En toen was het zover. De liefde van m’n leven was inmiddels een jaar moslim. Tijd voor mij om mezelf als voorbeeldige moslima te gedragen. De wilde haren moesten maar eens opgeborgen worden. We liepen richting het CS Den Haag en ik besloot het hem te vertellen: “Ik wil hoofddoek gaan dragen.” Hij beantwoordde wat ik zei met een kus.


Het was mijn keuze en ik was er trots op. Had argumenten genoeg om mn familie te overtuigen. Mn moeder volgde, daarna mn zusje. Zelfs mn tantes in Marokko gingen zich sluieren. M’n oma (in Marokko) was de enige die het niet zag zitten: “Haal die lap stof van je kop, troela!! Je bent nog veel te jong hiervoor.”


Ze had gelijk. Na 9 jaar kom ik daar achter. Mn omaatje heeft altijd gelijk. Zelfs als ze geen gelijk heeft, heeft ze gelijk! M’n lieve omaatje is inmiddels alweer 7 jaar geleden overleden.

Het is een intense worsteling. Nee.. niet omdat Wilders zo graag van de kopvod af wil. Voor hem hou ik hem juist op. Niet omdat een deel van de maatschappij verwacht. Die kan m’n rug op. Het is een innerlijk gevecht die diep in mij woelt. Een eenzame strijd die alleen ik kan voeren.


Een paar jaar geleden moest mn jongste zusje noodgedwongen uit huis. Het ging niet meer. Er was teveel onbegrip en ze had iets wat later PTSS bleek te zijn. Omdat het bij de opvang niet meer ging, was er geen mogelijkheid meer dan bij ons te komen. Dit heeft bij mij zoveel naar boven gebracht. Ze is in totaal driekwart jaar bij ons gebleven. De jaren erna waren met ups en diepe downs. Het afgelopen jaar besloot ik hier een einde aan te maken. Aan de ups en downs.


Ik kreeg een nieuwe baan in Leeuwarden. En het ging erg goed. Beter dan ooit. Maar ook dit was tijdelijk. Ik ging steeds meer inzien dat mijn interpretatie van religie me weinig vrijheden gaf. Vrijheden waar ik naar hunkerde. Ik wilde weg.. gaan en staan waar ik wilde.. ik wilde alleen reizen. Ik wilde uit.. eigenlijk alles doen wat ik als opstandig puber gemist had!


Steeds meer leerde en kon ik buiten m’n zelfopgelegde en mn referentiekaders denken. Het voelde enerzijds verademend, anderszijds verstikkend. Hoe kan ik dingen verantwoorden.. richting mn Allah, huwelijk, familie.. Ik was inmiddels wie ik ben.. een sterke vrouw met eigen mening.. niet omver te slaan.. kom niet aan m’n hoofddoek.. haast ontastbaar. Wilders kon zich een end rechtsrukken. Ik had er maling aan. Ik had maling aan veel. Sterker nog, ik heb nooit problemen of hinder ondervonden aan het dragen van m’n hoofddoek.


Toen ik in 2001 bij de Bijenkorf A’dam solliciteerde, werd ik aangenomen en was ik de eerste vrouw met hoofddoek die bleef (de 2 voor mij waren binnen een paar dagen weggepest). Die zich niet liet kleineren door klanten en collega’s. Men is me gaan respecteren en collega’s en m’n directe leidinggevende wilden niet dat ik wegging. Overal waar ik kwam, kwam er een vrouw binnen en geen hoofddoek. Zelfs in Friesland, waar ik bij gezinnen thuis kwam, lieten gezinnen me binnen, lieten ze toe tot hun diepste huiselijke kwesties.


Toch.. Toch wilde ik die wind door mn haren voelen. Toch wilde ik m’n wilde haren weer terug. M’n zelfonderdrukte wilde haren. Toch wilde ik met m’n meiden het zwembad in kunnen duiken. Ik wilde me niet druk hoeven te maken dat een buurman me hoofddoekloos in de achtertuin zou zien. Niet meer 24/7 rekening hoeven te houden met anderen die m’n haar zouden zien.


Stap voor stap is het losmaken begonnen. Eerst m’n eigen losmaken. En daar zit ik nog zwaar middenin.



Voor menig buitenstaander is dit een onbegrijpelijk proces. Wat ik weer snap. Het losmaken van het diepingewortelde angst voor bestraffing als je niet doet wat je Schepper van je verlangt. Alleen iemand die ook gelooft, zou het kunnen begrijpen, en zelfs dán zou diegeen mijn keuzes moeilijk begrijpen. Het maakt eigenlijk ook niet echt uit. Als IK er maar uitkom. Want … m’n omaatje had gelijk!


Ja.. ze had gelijk..

Categorieën
Opgelucht

Sinera en Laura

“Maham wat staat hier?” M’n lieve schrijflerende kleuter toonde me een blaadje waarop ze wat lettertjes had gekrabbeld. Ik lees het voor… Sinera, schatje! Ze vraagt het me nogmaals, maar deze keer met een wat verdrietigere toon. Opnieuw lees ik haar “Sinera” voor.


Ineens begint m’n meisje intens verdrietig te huilen. “Maar lieverd, waarom ben je zo verdrietig? Wat wil je dat mama leest?” Ze krijgt amper het woord over haar lippen… maar uiteindelijk zei ze zachtjes snikkend: “Zinedine”


Ze was zich op dat moment plots bewust geworden dat ze nog een broertje had. En vuurde allerlei vragen op me af. Waarom is Zinedine dood? Ik vind hem zo lief. Waarom wilde Allah dat? Hoe klein was Zinedine dan? Wordt Zinedine weer een keer wakker? … en hartverscheurend huilen …


Ik kon niet alle vragen beantwoorden, had en heb voor mezelf nog geen antwoorden. Maar ik kon haar wel troosten. Nam haar op mn schoot en troostte haar.. ze mocht verdrietig zijn!!


En daar ging de vragen weer. Is hij ouder dan mij? Net als de broer van Loïs (haar beste vriendinnetje)? Maar waarom heb ík dan geen oudere broer net Loïs? Komt hij weer terug? En ze ging nog een tijdje door..


Ik gunde m’n meisje haar verdriet, die ik zelf niet mocht voelen… maar heb geen idee of ik het goed gedaan had. Ze mocht huilen, wat ik zelf niet mocht. Mn meid mocht vragen.. ze mocht me kapotvragen. Al wist ik geen antwoord, ik kon haar alleen troosten en samen met haar de leegte van ons verloren zoontje en broer ervaren.


Sinera… Ze was bezig Zinedine te schrijven, tot ze bij de vierde letter overging op haar eigen naam. De h, laatste letter van haar naam had ze doorgekrast. Sinerah ….. Zinedine en Inshirah in 1!!! Het kwartje viel pas veel later bij mij.




Laura… de ontmoeting


M’n eerste ontmoeting met Laura was een bijzondere. We spraken af in de café van de bibliotheek. Het eerste wat me opviel was dat ze er in het veel mooier, jonger en levendiger uitzag dan op haar ava (@Lauratie). Inmiddels heeft ze een andere ava die iets dichter bij de echte Laura komt.


Ons gesprek was zo vertrouwd, mooi en diepgaand dat ik haar uitnodigde mee te komen naar huis. Ik moest mijn dochters van school ophalen en stelde haar voor mee te gaan. Bij voorbaat waarschuwde ik haar dat m’n dochters echte kat uit de boomkijkers zijn. Hier had ze volkomen begrip voor en stelde zelf voor om zich erg op de achtergrond te houden.


Onderweg naar huis gaven mn meiden Laura geen blijk van aandacht. Ik haar aan hen voorgesteld als m’n nieuwe vriendin, ze kwam mee naar huis. Af en toe keken ze even om, om vervolgens tegen mij verder te kletsen over hun schoolavonturen.


Na het eten, wilde mn oudste tekenen. Ze pakte papier en kleurtjes en vroeg me haar te helpen bij het tekenen van een ster. Dit probeerde al een paar dagen, maar het is er steeds niet van gekomen. Omdat ik aan het afwassen was, bood Laura aan een ster te tekenen.


Sindsdien zijn mn meiden helemaal weg van Laura. Inshirah zei me: “Mama, als Zinedine jarig is, wil ik een tekening voor hem maken, mag dat?” “Ja natuurlijk lieverd!!” “Maar mama, dan wil ik die samen met Laura maken, ok?” “Prima, meis”


Laura is inmiddels voor de tweede keer bij ons langsgeweest. Ik heb me verbaasd over de reactie van m’n meiden op haar, vooral die van Inshirah, die altijd (ondanks dat ze je kent) toch wat terughoudend is. Ze dook letterlijk in Laura’s armen.


Ik geniet ervan om het te zien.. alleen veel dingen bevat ik niet.. Zou er dan toch iets zijn tussen Laura en Sinera? Met de ster als hulpmiddel voor mij om het diep verdrongen verdriet toch te verwerken?

…..