Ramadan en ik zijn altijd vage kennissen geweest.
Als jongvolwassene kon ik nooit goed wennen aan zijn komst en vond het vasten in de winterdagen een ellende. Ik was nooit op tijd thuis voor de Iftar (het verbreken van het vasten) omdat ik dan simpelweg onderweg was.
Het gebrek aan de zon, vitamine D, zorgde ook voor een niet al te vrolijke houding. Ik was moe en uitgeput en keek intens uit naar de VVD (verplichte vrije dagen). Tijdens de menstruatie mag je als vrouw niet vasten.
Waar ik normaal mijn periode haatte, omarmde ik haar tijdens Ramadan. Een verlossing! Zodra ik erachter kwam sloeg ik een kreet uit van geluk. En inhalen van deze dagen? Dat zien we dan wel weer…
Met de jaren liet ik Ramadan steeds dichterbij komen. Maar we waren nog geen dikke vrienden. Sterker nog.. Hij overviel me elk jaar weer. Ik weet nog het gevoel van boosheid en onmacht wanneer Ramadan ineens voor de deur stond. Wat nou.. ik had nog helemaal niets voorbereid, helemaal niets in huis, er was geen plek voor Ramadan. En toch maakte ik plek, al ging dat moeizaam. Ik overtuigde mezelf dat Ramadan best aardig was.
Afgelopen jaar beloofde ik mezelf met grote letters de komst van Ramadan te schrijven. Ik zou op tijd zijn. En ik was op tijd. Had me geestelijk redelijk tot genoeg kunnen voorbereiden op zijn komst. En Ramadan was dit jaar meer dan welkom. Mijn liefde groeide steeds meer en we werden goede vrienden.
Dit jaar heeft Ramadan me uitgedaagd het beste uit mezelf te halen. Veel na te denken, dingen anders aan te pakken, stil te staan bij klein en groot geluk. Tot het uiterste te gaan. De wilskracht van het energiek vasten en doorgaan tot je weer mag eten vol te houden. Er waren enkele momenten dat ik door complete hitte en 2u wachten op de trein die maar niet kwam het bijna niet meer trok. Even was ik geirriteerd.. Geen spelletjes met me spelen Ramadan. Niet nu in deze hitte!
Maar deze gedachte maakte al snel plaats voor trouw en liefde. Succes is immers geen rechte weg, maar een weg vol obstakels. Zo is dit ook. Ik had me voorgenomen de laatste 10 dagen van Ramadans verblijf extra aandacht te geven. Helaas is dit niet helemaal gegaan zoals ik me had voorgenomen of wenste. Mijn wilskracht had een paar dagen vakantie genomen.
Nu maakt Ramadan zich alweer op om te vertrekken. Deze keer is het niet zoals andere keren. Dit jaar voel ik me verdrietig. Zijn vertrek laat een grote leegte achter. Ik ben behoorlijk van Ramadan gaan houden, ondanks … of misschien zelfs dankzij de zonnige, hete lange dagen.
Gemak hoeft niet altijd symbool te staan voor goed. Moeite doen voor iets, geeft een bevredigender gevoel.
Ik neem Ramadan de laatste paar dagen nog even in mijn armen en knuffel hem intens. Ik ben dankbaar voor de liefde, mogelijkheden en kansen die hij me geeft. Nu moet ik inshaAllah als ik nog zal leven een jaar wachten tot ie terugkomt. Ik zal ‘m vreselijk gaan missen..