Ik was er bang voor..
Stel we gaan uit elkaar, hoe zouden onze meiden daarmee omgaan? Zouden ze zich schuldig voelen? Zouden ze erg verdrietig zijn? Zouden ze ons tegen mekaar uitspelen?
Toen ik besloot te scheiden, hebben mijn ex en ik het vrijwel direct aan de meiden vertelt. “Mama en papa vinden elkaar nog wel lief, maar we zijn niet meer verliefd. Dus papa gaat ergens anders wonen en mama blijft hier. Jullie krijgen dan 2 huizen.”
“Maar waar gaan we dan wonen? Ik wil hier blijven mam!” zei de jongste.
De oudste bleef stil.
Nu een paar maanden verder, gaat het goed. M’n ex heeft een mooi plekje. De meiden hebben een mooie eigen kamer met hun droombedje. Ze hebben een lieve vader die van ze houdt en een lieve stiefmoeder erbij die ze graag mogen. En die ik ook graag mag, omdat m’n ex en onze meiden haar mogen.
Aan de meiden merk ik geen schuldgevoel, is ook nergens voor nodig. Dit is een volwassenmensenbeslissing waar kinderen los van staan.
De communicatie met m’n ex krijgt een andere vorm, waar ik erg aan moet wennen. Het is allemaal een proces die tot nu toe alhamdolilah (godzijdank) lijkt goed te gaan.
De meiden gaan donderdag met hun vader mee: “Mam ga je me missen? Ja? Oww liefurttt ik ga je ook missen” En dan zitten we te knuffelen en kussen. Maar als ze zondag terugkomen willen ze eigenlijk bij papa zijn.
In het begin moest ik vechten tegen mijn idiote gevoel van afgewezen voelen. Angst dat mijn meiden liever niet meer bij mij wilden zijn maar bij papa. Of dat de ene ouder liever vinden dan de ander. Moest mezelf ook even buiten hun oogjes om vermannen. Tranen drogen en weten, het zijn kinderen en ze hebben ook hun verwerkingsproces. Het is niet goed of fout.. het is zoals het is.
De rust lijkt terug te keren. Waar ze in het begin ’s avonds huilden omdat hun vader niet terug zou komen, tellen ze nu de nachten af, en tel ik mee… voor ze weer naar hun lieve papa mogen. Ze hebben een mobieltje gekregen van hun vader, zodat ze anytime kunnen bellen. Ze hebben afgesproken dat ze de foon één of twee keer over laten gaan, dan belt hij terug. Dan zitten ze gespannen met het mobieltje in hand af te wachten tot hij terugbelt. En als hij niet terugbelt, vertel ik ze dat pap even iets moet doen voor z’n werk, en ze straks terugbelt. Dat ze de foon maar even op tafel moeten leggen, hij belt zo wel terug. En als hij belt rent de jongste naar de tafel fluisterend: “papa papa papa papa” Het liefst gilde ze het uit van vreugde. Maar roept hem dan wel tot verantwoordelijkheid: “Pap, ik heb je gebeld, waarom belde je niet meteen terug?”
Nu vragen ze me bij elk contact dat ik met een man heb, buschauffeur, winkelbediende, vader in het zwembad: “Mama ben je op hem verliefd??” En steeds moet ik zeggen dat dit niet zo is.
“Mam, wanneer word jij weer verliefd dan?”
“Ik wil op de juiste meneer verliefd worden lieverd, iemand die jullie ook lief zal gaan vinden en die jullie ook lief moeten gaan vinden.” Ik geloof in een soort perfectionisme.. hoewel dat onmogelijk is, en dat weet ik natuurlijk wel, maar óm mijn kinderen laat ik weinig mannen toe in m’n leven.
2 reacties op “Vaders en overgang…”
Fadwa,
Dat doe je heel goed een nieuwe mans zal eerst je kinderen lief moeten vinden. Ik vindt het mooi te lezen dat je de kids vooropstelt. Dat kan veel ellende voorkomen. Mijn inziens is het niet goed dan jantje en dan weer pietje voor de ogen van de kids
Kippevelverhaal van mega knappe mamma! Ik ben blij dat het zoetjesaan zijn weg vindt. En kan me zó goed voorstellen over je afgewezen voelen toen je meisjes ‘liever bij papa’ waren.
Lijkt me voor iedere scheidende ouder een ingewikkeld proces. Blij dat jij er zó over schrijft!
#trotsopjou