Gister ontving ik een smsje van een vriendin dat ik morgen van harte welkom was op de geboortefeest van haar kind!
Vandaag lag ik in mn huiskleding languit op de bank een dikke map te lezen. Tot ik me plots besefte dat ik voor vanavond nog een feestelijke uitnodiging had staan. Ben meteen naar boven gerend, en voor ik het wist had ik mezelf in feestelijke kleding gehesen. Met de auto was ik binnen 3 min. op de locatie.
Bij binnenkomst voelde ik weerstand. Eigenlijk verlangde ik erg naar m’n mannetje, bankje, dekentje, pantoffeltjes, huiskleertjes, snurkende meisjes. Van de 2 tafels koos ik de meest lege tafel waar maar 2 vrouwen zaten. Ik probeerde het mezelf gezellig te maken door zo af en toe iets te twitteren. Maar toen ik zag dat m’n twittervrienden het lieten afweten, moést ik wel iets met de dames aan tafel.
Langzaamaan druppelden de vrouwen binnen. Na een uur was mijn tafeltje bijna vol. Een aantal oudere dames, en een paar meiden van mijn leeftijd. Contactgestoord als ik op sommige momenten kan zijn, merkte ik op dat de dadels heerlijk sappig waren om me vervolgens junkerig te storten op m’n trouwe bijna overleden mobieltje.
Af en toe ving ik wat op van de gesprekken die de vrouwen onderling hadden. Maar ik voelde weinig behoefte om me erin te mengen. Tot tijdens het eten onze tafeloudste (ontzettend lieve vrouw) begon over hoe geweldig haar leven vroeger was. Ze hoefde zich nergens druk over te maken en nam genoegen met datgeen wat ze had. Ze had een goeie auto, een huis, lieve man en kinderen, veel kinderen. En ze konden elk jaar naar Marokko, waar ze van haar spaarcentjes weer mooie Marokkaanse jurken en goud kon kopen.
Ik voelde me haast een beetje aangesproken en probeerde met m’n halfgebrekkerige Marokkaans uit te leggen dat het niet zo is dat wij nu geen genoegen meer nemen met datgeen we hebben.
Met we bedoelde ik ‘onze generatie’ versus hun generatie. Af en toe keek ik naar mn evenoude buurvrouw die dan bevestigend knikte. Ik legde uit dat de maatschappij van nu maakt dat vrouwen bijna gedwongen worden om ook te werken. Onze generatie hecht volgens mij ook iets minder waarde aan Marokkaanse jurken en goud… nee willen graag leuke dingen doen, karten met je liefje, uit eten met vriendinnen, een filmpje pakken enz. Dingen waar onze ouders niet voor wilden of konden kiezen.
Onze tafeloudste vertelde over de gezelligheid van het elkaar wekelijks bezoeken. Elke week drukte van familie en vrienden. En verweet ons… jeugd van tegenwoordig, dat we altijd over 3 dingen klagen: We hebben geen tijd, we zijn erg moe en we hebben geen geld. Ik kon m’n glimlach niet onderdrukken want deze vrouw was wijs en sprak de waarheid.
In gedachte verzonken, dacht ik aan m’n lieve mama, die als ze me uitnodigde te horen kreeg dat ik geen tijd heb, of ik was erg moe… En de laatste keer heb ik gewoon eerlijk gezegd dat ik gewoon geen geld had om te komen.
Ik concentreerde me op het overheerlijke eten die de tafeloudste heeft gemaakt. Zij heeft tijdens de geboortefeesten van mijn dochters ook voor het eten gezorgd. Ik hoorde haar zeggen dat ze erg lui was en dacht bij mezelf: Nou, als zij zichzelf al lui noemt, hoe moet ik mezelf dan noemen?
De gesprekken werden steeds lachwekkender. Het ene verhaal volgde het andere op, en de vrouwen hadden enorme lol. Ik was nogal traag van begrip omdat het eten me te lekker smaakte om me op andere zaken te concentreren. Tot ik iets met behaard en erin gaan hoorde.
Ik stopte met eten en spitste m’n oren. De tafeloudste vertelde dat ze een keer bezoek kreeg van een vrouw en haar berberman die de Marokkaanse taal niet zo machtig was. En nog een stel. Ze waren gezellig aan het praten tot ze op een onderwerp kwamen waarbij de berberman tegen z’n vrouw zei: “Sinds wanneer heb je dat behaarde ding, ik kreeg hem er niet meer in. Je moet die haren weghalen” De echtgenoot van onze tafeloudste riep de man tot orde: “Hey man, wat zeg je nu allemaal!!” De rest moest vreselijk lachen… De arme ‘brievenbusberber’ wist niet hoe hij de brievenbusborstel in het Marokkaans moest noemen waardoor z’n uitspraken hilarisch werden.
Alle vrouwen aan tafel lagen stuk voor stuk in een scheur en de een na de ander deed er een schepje bovenop: “Was die man niet getrouwd? Heeft ie nooit een naakte vrouw gezien? Was z’n vrouw altijd onthaard?” De lol kon niet meer op, en ik…. ik zat op het puntje van m’n stoel, met de vork in m’n hand met m’n oren te klapperen.
Wat een geweldige openheid! Van onze eigen eerste generatie!
M’n avond kon niet meer stuk, het ene na het andere sappige verhaal werd aan tafel verteld.
Een andere oude dame, die de glazen serveerde hoorde ons praten en bleef staan om haar verhaal over de vreemdgangtaferelen in Marokko te vertellen. Ik bleef vragen stellen omdat ik gewoon niet begreep. Het gebeurde vroeger regelmatig dat de man tegen z’n vrouw zei dat ze ruimte moest maken. Dit betekende dat hij bezoek zou krijgen van een vriend. In het echt bleek dit een vrouw te zijn die zich heeft gekleed als man. De traditie wil dat toentertijd de vrouw niet in de ruimte mag komen waar de man zich met z’n vrienden bevind. Zo kon hij doen en laten wat hij wilde.
Omgekeerd deden vrouwen dit net zo hard. Lieten hun vriendin langskomen voor een gezellige avond. In feite dus een man met een niqaab en lange gewaden. Zo werd de vrouw een paar uur met rust gelaten!
M’n oren klapperden steeds harder.
Een ander verhaal wat zich eveneens in Marokko afspeelde over een getrouwde vrouw met 4 kinderen die zich ook kleedde in een lang gewaad en wekelijks een voorkeursbehandeling kreeg bij een bankdirecteur (ik geloof in Casablanca). Ze gebruikte de spiraal en tijdens één van hun kriksessies gebeurde er iets waardoor ze in elkaar vast bleven zitten. Zij gilde het uit van de pijn en die man kon er niet meer uit. Toen mensen kwamen kijken wat er aan de hand was, zagen ze dus dat de moslimavoorkeursbehandeling iets anders inhield dan ze zich ooit hadden voorgesteld. Ze moesten met de ambulance opgehaald worden, nog steeds romantisch in elkaar verstrengeld. Buiten stond inmiddels de pers … en dit zou vervolgens een groot mediaschandaal zijn geworden.
M’n oren sprongen nu bijna spontaan uit m’n hoofddoek…
Ik was blij verrast en vond het geweldig een avond mee te maken waarin deze generatie vrouwen weliswaar in bedekte termen over seksualiteit konden praten.
Ik ben zo blij en trots op m´n tutzusjes. Het zijn echt een tuttenbellen van hier tot ginder. Dan weer een nieuw gezichtscreme van Clinic. Of zoals vandaag: “Hey Amoorah, heb je H2O weleens geprobeerd? Het is heerlijk, wordt meteen opgenomen door je huid bla bla bla”
